[line]
Διάρκεια: 149′
Πρωταγωνιστούν: Ben Affleck, Rosamund Pike, Neil Patrick Harris, Tyler Perry, κ.α.
Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο της Gillian Flynn, που έγινε best seller και θεωρείται μεγάλη επιτυχία. Η υπόθεση περιλαμβάνει ένα ζευγάρι, τον Nick Dunne (Ben Affleck) και την γυναίκα του Amy (Rosamund Pike). Στην πέμπτη επέτειο του ευτυχισμένου γάμου τους, ο Nick αναφέρει στην αστυνομία την εξαφάνιση της Amy. Η υπόθεση δε θα αργήσει να πάρει μεγάλες διαστάσεις και να απασχολήσει πολύ τα μέσα ενημέρωσης, ενώ οι υποψίες πέφτουν στον ίδιο τον Nick, που αρνείται ότι έχει σκοτώσει την γυναίκα του.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4 / 5
Ο David Fincher είναι με διαφορά ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους (και όχι μόνο) δημιουργούς και όπως είναι λογικό κάθε καινούργιο του “δημιούργημα”, το περιμένουμε με λαχτάρα και ανυπομονησία.
Το Gone Girl είναι μια ταινία που ακούγεται καιρό τώρα, ως μια από τις ταινίες της χρονιάς και δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι, διότι κατέχει όλο το premise (που λένε και στο εξωτερικό) για κάτι πολύ μεγάλο και για ένα πολύ μεγάλο διάστημα βλέπουμε μια τρομερή ταινία, η οποία όσο πλησιάζουμε προς το τέλος ολοένα και ανεβάζει ρυθμούς.
Όπως είναι λογικό για ταινία του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, η ταινία δεν εξελίσσεται σε ένα απλό θρίλερ μυστηρίου, αντίθετα όμως έχει πολλές ψυχολογικές προεκτάσεις αλλά και πολύπλευρη θεματολογική ανάλυση και ανατροπές, που σε κάνει σε σκέφτεσαι ακόμα και για ώρα μετά την ταινία, το τι ακριβώς συνέβη.
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνω κριτική για την συγκεκριμένη ταινία χωρίς spoilers, αλλά εννοείται ότι θα το κάνω δίνοντας απλά την συνολική ιδέα για την ταινία, για να την απολαύσετε,γιατί αξίζει 100% να την δείτε, χωρίς να έχετε την παραμικρή ιδέα για το που το πάει ο Fincher.
Από το πρώτο κιόλας λεπτό η ταινία είναι καθηλωτική, μιας και ο σκηνοθέτης δεν αφήνει ούτε στιγμή ανεκμετάλλευτη, ξεκινώντας από την αρχή να ξετυλίγει το “γαϊτανάκι”, μπλέκοντας το παρελθόν με το παρόν (λεπτομέρεια: δεν ξέρω αν είναι η εντύπωση μου, αλλά το παρών είχε πιο σκοτεινά φίλτρα σε σχέση με το τι γινόταν στις στιγμές το ζευγάρι ήταν μαζί) με αρμονικό τρόπο και κρατώντας τον θεατή από την αρχή σε αγωνία.
Με τα γνώριμα σκηνοθετικά του κόλπα, ο Fincher χρησιμοποιεί το υλικό που προκύπτει από το βιβλίο (δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο, που λέγεται πως είναι ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά θρίλερ όλων των εποχών και εξελίχθηκε σε απόλυτο must και πολυσυζητημένο μπεστ σέλερ, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν κρίνω ποτέ εξ’ αυτού μια ταινία) με μαεστρία και την γνώριμη του αρχοντιά πίσω από την κάμερα, είτε ακολουθώντας από κοντά τους χαρακτήρες, είτε με τις ωραίες εναλλαγές εικόνων σε συνδυασμό με τα υπέροχα φίλτρα της κάμερας.
Τίποτα φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο στην ταινία, χωρίς την υπερπολύτιμη συμβολή των ηθοποιών και ειδικότερα του Ben Affleck κατά κύριο λόγο, αλλά και της πολύ καλής Rosamund Pike και στα καλά flashback της σχέσης και στα πιο δυνατά και έντονα. Oι βοηθητικοί ρόλοι είναι εξίσου σπουδαίοι, ενώ τόσο οι λίγες ευχάριστες στιγμές, αλλά κυρίως οι πιο έντονες ως και δυσάρεστες αποτυπώνονται εξαιρετικά χάρη στο πολύ καλό καστ, ενώ αποκάλυψη σε κόντρα ρόλο είναι ο Tyler Perry, που με άνεση δίνει καλή ερμηνεία στον ρόλο του δικηγόρου, ενώ ρόλο κλειδί στην υπόθεση έχει και ο Neil Patrick Harris.
Τι κι αν το φιλμ διαρκεί γεμάτες 2,5 ώρες; Δεν σε ενδιαφέρει καν αυτό. Προσωπικά, λίγο στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας ήμουν μπερδεμένος για το αν μου άρεσε ή όχι, ωστόσο βάσει της συνολικής πολύ καλής εικόνας δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανό να χαλάσει τις εντυπώσεις, ακόμα και αν δυσαρεστήσει κάπως τον θεατή. Σε κρατάει στην τσίτα σε όλη της την διάρκεια και δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα.
Το Gone Girl σίγουρα ξεχωρίζει για το 2014 σε μια ακόμα εντυπωσιακή προσπάθεια του David Fincher. Πρόκειται για μια ταινία γεμάτη δυναμισμό και ανατροπές που δίνουν άλλη διάσταση, τρομερές ερμηνείες, προβληματισμό για τις καταστάσεις που υπάρχουν στο σύνολο της ταινίας, πολύπλευρες διαστάσεις του θέματος συνθέτουν ένα αποτέλεσμα που θα συζητιέται για αρκετή ώρα μετά την προβολή της, αν όχι και μέρες μετά. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης, μιας και οτιδήποτε άλλο, θα αποτελέσει spoiler και είναι κρίμα να χάσετε τέτοια ταινία.
[line]
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]
Ο Fincher ειναι ο πλεον καλυτερος σκηνοθετης των συγχρονων ταινιων μυστηριου..
τι να πρωτοπει κανεις για τα seven,zodiac ακομα και τη πολυ καλη διασκευη(αλλα οχι ανωτερη) του girl with the dragon tattoo σε σχεση με το πρωτότυπο.
Το περιμενω με ανυπομονησια μιας ειμαι λατρης ταινιων μυστηριου.
Πολύ καλή ταινία
Οντως μια πολυ καλη ταινια αλλα νομιζω οτι περιοριστηκε στο κομματι του θριλερ…θα μπορουσε να δωσει πολλες ψυχολογικες προεκτασεις αλλα αφηνε καποιες συμπεριφορες να φαινονται τραβηγμενες εξηγωντας τες μονο ως ψυχοπαθητικες ενω θα μπορουσαν καλλιστα να δικαιολογηθουν κ μεσα απο ενα πιο λογικο αλλα κ βαθια συναισθηματικο πρισμα (ειπαμε οχι spoiler…). Κ σ ο,τι αφορα τη διαρκεια της,νομιζω οτι θα μπορουσε να ηταν μιση ωρα λιγοτερη ,χωρις ομως αυτο να σημαινει οτι κουραζε δυσαρεστα το θεατη!Αλλωστε ,ειχε μπολικο σασπενς κ ανατροπες το σεναριο…Γενικα,ενα αξιοπρεπες θριλερ,χωρις πολυφορεμενα κλισε και χωρις -ευτυχως-πολλες πολλες αμερικανιες( αν κ καποιες φορες φλερταρε επικινδυνα,τελευταια στιγμη “το μαζευε”!).
Όντως υπάρχουν και οι δυο όψεις του νομίσματος. Το σημαντικότερο βέβαια είναι αυτό που τόνισες, δηλαδή ότι δεν κούρασε τον θεατή. Θα συμφωνήσω και στα υπόλοιπα που λες προς το τέλος!