Διάρκεια: 97′
Πρωταγωνιστούν: James McAvoy, Jamie Bell, Imogen Poots, κ.α.
Είναι διπολικός. Είναι εθισμένος στα ναρκωτικά. Είναι αγενής κι άξεστος. Προσπαθεί συνεχώς να χειραγωγεί τον κόσμο, και βρίσκεται σε μόνιμες παραισθήσεις. Είναι όμως και αστυνομικός με γυναίκα και παιδί, και πρέπει να εξασφαλίσει την πολυπόθητη προαγωγή του.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3,5 / 5
Έχουμε δει πολλούς χαρακτήρες αντισυμβατικούς, μερικοί εκ των οποίων έχουν αγγίξει τα όρια του καρικατούρας. Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις ηθοποιούς να παίζουν εντελώς διαφορετικούς ρόλους, από αυτούς που τους έχεις συνηθίσει. Στην προκειμένη περίπτωση, ο James McAvoy ένας ηθοποιός γνωστός πιο πολύ για τους ρόλους χαμηλών τόνων, εδώ δίνει ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ ως ένας αστυνομικός με όχι και τόσο συμβατικές μεθόδους.
Είναι ολοφάνερο όχι μόνο από τo trailer αλλά και από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, ότι το Filth είναι στημένο σχεδόν αποκλειστικά πάνω στον McAvoy, χωρίς όμως να παραμελεί και την υπόθεση της ταινίας. Υπάρχουν μπόλικες σκηνές καφρίλας, που δύσκολα βλέπεις σε τέτοιου είδους παραγωγές, ένα γενικότερο κλίμα ξέφρενου φλεγματικού χιούμορ, με μερικές σκηνές που ενδεχομένως να σας φέρουν σε αμηχανία, χωρίς βέβαια να κάνουν την παρακολούθηση της ταινίας δύσκολη.
Είναι πολύ εύκολο για μια ταινία να καταλήξει σε καρικατούρα, ειδικά όταν έχει την πλοκή και τους χαρακτήρες του Filth. Η δυναμική σκηνοθεσία όμως του Jon S. Baird, καταφέρνει να δώσει μια ταινία με δομή που εστιάζει περισσότερο στον ήρωα της, χωρίς να παραμελεί την πλοκή της. Σε γενικές γραμμές, εκτός από τον τρελό ρυθμό και τις ατάκες που πέφτουν βροχή, η ταινία έχει και μερικές ευπρόσδεκτες αλλαγές ύφους προς το κοινωνικό στο τελευταίο μέρος, εκεί που είσαι πλέον πεπεισμένος ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες ερμηνείες του πρωταγωνιστή της.
H γενικότερη αίσθηση που προκύπτει βλέποντας το Filth είναι ότι δεν γυρίστηκε απλά μια ταινία με έναν πρωταγωνιστή που βρίζει μέρα-νύχτα, κάνει ότι είδους ναρκωτικό υπάρχει και γενικότερα δεν τον λες και συμπαθή, αλλά ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κρατήσει τα όρια εκεί που πρέπει και παράλληλα να βγάλει και συναισθήματα από τους πρωταγωνιστές, χωρίς να το τραβάει από τα μαλλιά.
Φυσικά, η ταινία οφείλει πολλά στον πρωταγωνιστή της. Κλέβει με ευκολία την παράσταση, είτε όταν μονολογεί, προβαίνει σε βέβηλες πράξεις ή όταν βρίσκεται με άλλους συναδέλφους του, είτε όταν έχει παραισθήσεις (ικανοποιητικοί και οι Jamie Bell, Eddie Marsan, Jim Broadend). Είτε σε δύσκολες σκηνές, είτε στις κωμικές, είτε στις αμήχανες, είτε στις δραματικές, ο James McAvoy είναι εξαιρετικός στον ρόλο του και δίνει ώθηση, ανεβάζοντας επίπεδο την ταινία.
Ένα σημαντικό μειονέκτημα είναι ότι εκεί προς τα μισά του δρόμου και ενώ η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα και με ενδιαφέρον, υπάρχει ένα κομμάτι που κάνει μικρή “κοιλιά”. Εκεί όμως που λες ότι πήρε την κάτω βόλτα, ευτυχώς γρήγορα γρήγορα ξαναβρίσκει τον ρυθμό της και πατάει πάλι το γκάζι δημιουργώντας μια από τις εκπλήξεις της φετινής χρονιάς.
Το Filth είναι από τις ταινίες που αξίζει να δει κανείς, βέβαια πρέπει να ξέρει ότι δεν πρόκειται να δει μια ταινία σαν όλες τις άλλες και ενδεχομένως μερικές σκηνές να ενοχλήσουν, οπότε πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για όλα, καθώς η ταινία δεν είναι για όλα τα γούστα. Είναι δύσκολο να βρεις πλέον ταινίες που πραγματοποιούν όσα υπόσχονται και το Filth είναι μια από αυτές.
Cineramen
Share
