Διάρκεια: 90′
Πρωταγωνιστούν: Jake Gyllenhaal, Melanie Laurent, Sarah Gordon, κ.α.
Ο Άνταμ, είναι ένας άντρας που συζεί με την κοπέλα του Μαίρη. Ανακαλύπτει ότι υπάρχει ένας πανομοιότυπος με εκείνον, άντρας, ένας ηθοποιός που λέγεται Άντονι και ζει μάλιστα κοντά τους με τη σύζυγο του, Έλεν. Πρόκειται όμως για δύο άντρες; Ή μήπως ο ένας υπάρχει μόνο στη φαντασία του άλλου;
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3 / 5
Τα εγκεφαλικά θρίλερ, που παίζουν με το μυαλό σου και προσπαθείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να καταλήξεις στο αγωνιώδες φινάλε, είναι από τα αγαπημένα μου. Η ταινία βασίζεται στο πασίγνωστο βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου, το οποίο όσοι το έχουν διαβάσει έχουν μείνει έκπληκτοι.
Το Χόλιγουντ τα τελευταία χρόνια, δεν χάνει από τέτοια και οτιδήποτε αξιόλογο, το βγάζει στην μεγάλη οθόνη. Έτσι, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ένα τόσο καλό βιβλίο, το οποίο είναι η αλήθεια προσφέρεται για ένα ενδιαφέρον θρίλερ. Πάντα η διπλή “ανάγνωση” κάποιου χαρακτήρα και γενικότερα οι δίδυμοι με διαφορετικές πτυχές στην συμπεριφορά τους προσφέρονται για μια ταινία.
Το Enemy έχει την τύχη, να είναι η επόμενη ταινία του Dennis Villenauve μετά το Prisoners. Ο εξαιρετικά ταλαντούχος Καναδός σκηνοθέτης είναι φανερό ότι μπορεί να “κάνει παπάδες”, εφ’ όσον δουλέψει καλά το θέμα του, κάτι που φάνηκε και στις προηγούμενες ταινίες του.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ, το έργο του είναι πιο δύσκολο από το Prisoners, παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι κατά μια ώρα μικρότερη από την προηγούμενη. Αυτό έγκειται στο γεγονός ότι, στηρίζεται σε έναν ηθοποιό τον εξαιρετικό Jake Gyllehnaal (ο οποίος για ακόμα μια φορά αποδεικνύει ότι είναι από τους καλύτερους της γενιάς του), ωστόσο η ταινία ενώ διαθέτει αρκετά στοιχεία να σε κάνουν να την συμπαθήσεις δεν κάνει ποτέ το βήμα παραπάνω.
Σε πολλά σημεία της μένει στάσιμη και δεν καταφέρνει να εντρυφήσει περισσότερο στην ψυχολογία των δυο χαρακτήρων (και κυρίως στον πιο ήρεμο αλλά συνάμα πιο “κολλημένο”), διότι μπορεί να πιάνει τον παλμό τους αλλά δεν κατορθώνει να δώσει το κάτι παραπάνω που θα απογειώσει και την ίδια την ταινία.
Το Enemy χωρίζεται σε δυο μέρη, μιας και στο πρώτο μέρος και λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον είναι αμείωτο και όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά, ωστόσο από κει και έπειτα η ταινία παθαίνει μια κάποια καθίζηση, χαμηλώνει ρυθμούς και εν τέλει το ανατρεπτικό φινάλε, σου κρατάει τις θετικές εντυπώσεις.
To θέμα της ταινίας εν ολίγοις είναι ότι ενώ χτίζει τις βάσεις για ένα πολύ δυνατό θρίλερ μέχρι κάποιo διάστημα, από κει και πέρα γίνεται υποτονικό και μερικές φορές αυτάρεσκο με την έννοια ότι αρκείται στα ωραία πλάνα και λιγότερο στην εξέλιξη της πλοκής.
Το Enemy, ενώ παίρνει καλή ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή της (και στις δυο εκδοχές) διστάζει να κάνει το κάτι παραπάνω και να “πατήσει” πάνω σε αυτήν, καθώς μπορούσε να ασχοληθεί περισσότερο με το ψυχολογικό κομμάτι του ήρωα. Οι χειρισμοί του τελευταίου ημιώρου, δεν χαλάνε την συνολική εικόνα της ταινία αλλά της στερούν κάτι ακόμα καλύτερο.
Περιμέναμε το κάτι παραπάνω από το Enemy σε γενικές γραμμές, μιας και μας άνοιξε την όρεξη το Prisoners, αλλά γενικά και σαν μεμονωμένη ταινία να το δεις είναι ένα συμπαθέστατο θρίλερ, το οποίο διαθέτει αρκετές σημαντικές αρετές (προσεγμένη σκηνοθεσία, εξαιρετική ερμηνεία και μέχρι ένα σημείο και καλή εξέλιξη), αλλά όπως αναφέρθηκε πιο πάνω και μερικά προβλήματα που λειτουργούν ανασταλτικά για κάτι καλύτερο και πιο διαφορετικό. To περίεργο φινάλε όμως, από μόνο του είναι ένα μεγάλο plus καθώς δεν μιλάμε για ένα συμβατικό φινάλε, αλλά για κάτι που θα στοιχειώσει τον θεατή και θα τον κάνει να το σκέφτεται για καιρό.
Cineramen
Share
Δείτε ακόμα στο Cineramen
