Διάρκεια: 90′
Πρωταγωνιστούν: Joseph Gordon Levitt, Scarlett Johanson, Julianne Moore, Toni Danza, κ.α.
Ο Jon Martello (Joseph Gordon-Levitt) είναι ένα δυναμικός, όμορφος και παλαιών αρχών τύπος. Οι φίλοι του τον αποκαλούν Don Jon χάρη στην ικανότητά του να “τραβάει” μια διαφορετική γυναίκα κάθε Σαββατοκύριακο, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την ευδαιμονία που βρίσκει μπροστά στον υπολογιστή του βλέποντας πορνό. Η Barbara Sugarman (Scarlett Johansson) είναι μια λαμπερή, όμορφη, και επίσης παλαιών αρχών κοπέλα. Μεγαλωμένη με τις ρομαντικές ταινίες του Χόλιγουντ, είναι αποφασισμένη να βρει τον Πρίγκιπά της και να χαθεί στο ηλιοβασίλεμα. Παλεύοντας με τις παραδοσιακές προσδοκίες του αντίθετου φύλου, ο Jon και η Barbara αγωνίζονται ενάντια στις ψευδείς φαντασιώσεις της κουλτούρας των μίντια, προσπαθώντας να βρουν την αληθινή οικειότητα.
Βαθμολογία: 3 / 5
Στο παρελθόν, πολλοί ήταν εκείνοι οι ηθοποιοί που στράφηκαν στην σκηνοθεσία. Σε πολύ μικρή ηλικία (μόλις 32 ετών και η αλήθεια είναι ότι δεν το περιμέναμε) ο Joseph Gordon Levitt επιχειρεί να γράψει, να σκηνοθετήσει και φυσικά να πρωταγωνιστήσει σε μια κωμωδία (με στοιχειά κομεντί) διαφορετική από τις συνηθισμένες. Η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει μια χαρά στο μεγαλύτερο διάστημα, αν και προς το τέλος φρενάρει και δεν μας προσφέρει το φινάλε που θα θέλαμε. Δεν πειράζει, μικρός είναι θα μάθει, έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Πάντως, θα μπορούσε ίσως και να χαρακτηριστεί το κωμικό αδελφάκι του Shame, με λίγη έμπνευση.
Το Don Jon ξεκινάει δυναμικά και με αφετηρία το έντονο μοντάζ του Levitt, η ταινία σπιντάρει και προσφέρει πολλές χιουμοριστικές (κάφρικες ως επί το πλείστον) σεκάνς, χωρίς βέβαια να μας κάνει μισητούς τους πρωταγωνιστές, παρόλο που και οι δυο δεν είναι και τα πιο… κοφτερά μυαλά ή οι άνθρωποι που θα θέλαμε να κάνουμε παρέα. Εκείνος κλαρινογαμπρός επίπεδου Champions League και εκείνη bimbo “δεκάρι που υπάρχει μόνος στις τσόντες” (όπως επιμένει ο Jon), μέχρι και περίπου την μια ώρα της ταινίας το έξυπνο σενάριο της ταινίας και ο ξεδιάντροπος χαβαλές σε πολλά σημεία κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους. Δυστυχώς όμως η μανία του Levitt να τα χωρέσει όλα σε 90 λεπτά και ένα (ας το πούμε) twist “τσαλακώνει” κάπως την πολύ καλή -μέχρι τότε- εικόνα. Ο δημοφιλής, τα τελευταία χρόνια, ηθοποιός έχοντας κάνει γερή εκπαίδευση με σκηνοθέτες όπως ο Nolan και ο Spielberg χειρίζεται πολύ καλά την σκηνοθεσία του και φαίνεται ότι έχει βάλει δικά του στοιχεία στο σενάριο, το οποίο είναι αρκετά καλοδουλεμένο, παρόλο που η θεματολογία του ήταν εύκολο να ξεφύγει. Όμως η υπερπροσπάθεια του στο τελευταίο 20λεπτο και το κάπως συμβατικό του φινάλε (μην πει κανείς ότι δεν το περίμενε) τρενάρουν τον ενθουσιασμό και αφήνουν τον θεατή με την γλυκόπικρη γεύση του θετικού ντεμπούτου. Στο υπόλοιπο κάστ, εκτός του πολύ καλού πρωταγωνιστικού διδύμου, ξεχωρίζουν η έμπειρη σε τέτοιους ρόλους όπως ο κομβικός της Έστερ, Julianne Moore και φυσικά ο Toni Danza (αλήθεια πόσα χρόνια έχουμε να τον δούμε) στον ρόλο του πατέρα-κάγκουρα του Jon.
Σε γενικές γραμμές, έχουμε μια πρωτότυπη, έξυπνη και διασκεδαστική στο μεγαλύτερο της διάστημα ταινία, ωστόσο αν είχαν αποφευχθεί κάποιες ευκολίες από τον άπειρο Levitt θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς. Σίγουρα, όμως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το Don Jon είναι μια εύπεπτη ταινία, σκηνοθετημένη από έναν νεαρό και ταλαντούχο ηθοποιό, ο οποίος δίνει την δική του οπτική (και κωμική και λίγο πιο σοβαρή) πάνω σε ένα θέμα, το οποίο αποτελούσε για χρόνια (και ίσως ακόμα αποτελεί για μερικούς ανθρώπους) taboo.
Cineramen
Share
