[line]
Διάρκεια: 97′
Πρωταγωνιστούν: Nick Frost, Rashida Jones, Chris O’Dowd, Ian McShane, κ.α.
1987. Ο 13χρονος Μπρους είναι γεννημένος χορευτής κι ετοιμάζεται να προκαλέσει έκρηξη στην πίστα του πρωταθλήματος νέων χορού σάλσα. Ένα, όμως, άτυχο συμβάν στους κακόφημους δρόμους του Λονδίνου του ληστεύει την αυτοπεποίθηση και ο δρόμος που είχε χαράξει αλλάζει. 22 χρόνια αργότερα, ο Μπρους Γκάρετ είναι εκτός φόρμας και χωρίς αγάπη, μέσα στην αυτό-λύπηση. Μόνο η Τζούλια, η έξυπνη, αστεία και πανέμορφη αμερικανίδα αφεντικίνα του, του δίνει λόγους να ζει. Είναι όμως κι ανέγγιχτη, έτσι ο Μπρους απλά φαντάζεται μαζί της την τέλεια ζωή. Τότε του δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να επιστρέψει στον χορό και πρέπει να πολεμήσει τους εσωτερικούς του δαίμονες, αν θέλει αυτή η τέλεια ζωή να γίνει πραγματικότητα.
BAΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2 / 5
Υπάρχουν κάποιες ταινίες, που όπως τις βλέπεις στην επόμενη στιγμή τις ξεχνάς είτε έχεις περάσει καλά, είτε όχι. Τέτοια ταινία είναι και το Cuban Fury, μια κωμωδία που δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις και ως οδυνηρή εμπειρία, αλλά αν σε ρωτήσουν λίγες μέρες μετά ίσως και να προσπαθήσεις πολύ για να θυμηθείς τον τίτλο της.
Η νέα κωμωδία του Nick Frost (μόνιμο συμπρωταγωνιστή του Simon Pegg, τον οποίο βλέπουμε να κάνει cameo 2 δευτερολέπτων σε ανύποπτη στιγμή) είναι ένα τυπικό δείγμα ταινίας, που την βλέπεις, περνάς καλά αλλά τίποτα παραπάνω.
H υπόθεση της ταινίας και η εξέλιξη της στο μεγαλύτερο διάστημα ακολουθούν την πεπατημένη και διαθέτει πολλά από τα κλισέ του Χόλιγουντ που έχουμε συνηθίσει, ασχέτως αν μιλάμε για Βρετανική παραγωγή. Και ακριβώς για αυτό περιμέναμε και πολλά περισσότερα, διότι η Βρετανική σχολή μας έχει συνηθίσει σε πιο πολυσύνθετες κωμωδίες.
Ολόκληρη η ταινία, “στηρίζεται” στον χαρακτήρα του Frost, ωστόσο ο πολύ αξιόλογος κωμικός δεν είναι στα standard που τον έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Δεν τον βοηθάει και ο ρόλος είναι η αλήθεια, ίσως και να λείπει και η αλληλοσυμπλήρωση με τον Simon Pegg.
Το Cuban Fury, δεν καταφέρνει να βγάλει μέσα από τις καταστάσεις όσο περισσότερο γέλιο μπορεί. Υπάρχουν μεγάλα κενά διαστήματα, τα οποία δεν κάνουν την ταινία βαρετή, ωστόσο την κάνουν εντελώς flat. Oι χαρακτήρες των Rashida Jones, Chris O’Dowd, Ian McShane δεν αναπτύσσονται καθόλου και απλά βρίσκονται εκεί για να συμπληρώσουν τα κενά.
Ειδικότερα οι Mc Shane και O’Dowd μπορεί να βγάζουν γέλιο σε μερικές σκηνές, ωστόσο αναλογικά με τον χρόνο τους δεν προσφέρουν τα αναμενόμενα σε σημείο που να δείχνουν καρικατούρες. Ενώ, η παρουσία της πανέμορφης Rachida Jones είναι αδιάφορη και η χημεία της με τον Frost ανύπαρκτη.
Τα αστεία υπάρχουν αλλά είναι περιορισμένα και αρκετά “συγκρατημένα” για το συγκεκριμένο είδος και μοιραία η ταινία καταλήγει ως μια απλά συμπαθητική εμπειρία χωρίς να προσφέρει κάτι παραπάνω στον θεατή. Κρίμα, γιατί υπήρχαν οι δυνατότητες για κάτι πολύ ανώτερο και λόγω του καστ αλλά και λόγω της σχεδόν πάντα αξιόπιστης Βρετανικής σχολής.
[line]
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]