Πεντε εγκληματιες, άγνωστοι μεταξύ τους, καλούνται να σχηματίσουν μια ομάδα και να εκτελέσουν την τελεία ληστεία. Ένα μέλος παίζει σε διπλό ταμπλό. Θα τους καρφώσει και όλα θα πάνε στραβά. Ποιος όμως ήταν ο προδότης;
Το 1992 έκανε ντεμπούτο ένας από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της εποχής μας ο (παντελώς άγνωστος τότε) Κουέντιν Ταραντίνο. Η πρώτη του ταινία το Reservoir dogs (η καλύτερη του ταινία μαζί με το κατα τη γνώμη μου ελαφρώς κατώτερο, αλλά εξαιρετικό Pulp Fiction) είναι ένα cult κομψοτέχνημα.
Διάλογοι που πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου (με θρυλικές ατάκες βιτριολικού χιούμορ), ένας τρελός ρυθμός και βία που χρησιμοποιείται με αρκετά καρτουνίστικο τρόπο. Ο Ταραντίνο, ο οποίος εργαζόταν σε videoclub, είναι φανερό ότι έχει “φάει τις ταινίες με το κουτάλι”.
Παίρνοντας “δάνεια” από παλιές ταινίες και βάζοντας την δική του ξεχωριστή πινελιά, που αργότερα τον καθιέρωσε δημιούργησε μια σινεφίλ ταινία με άψογο κάστ, συλλεκτικούς διαλόγους, μακάβριο χιούμορ και γενικότερα ένα απειλητικό κλειστοφοβικό κλίμα, που όμοιο του δεν έχει υπάρξει ίσως σε αστυνομική ταινία. Βέβαια, δεν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε ακριβώς “αστυνομική ταινία” αλλά κάτι σαν φίλμ νουάρ. όπως και να το κάνουμε, ο Ταραντίνο έχει ένα δικό του είδος το οποίο τον έχει κάνει ξεχωριστό.
Οι αλληγορίες που χρησιμοποιεί ο Ταραντίνο είναι πολλές και η σκηνοθεσία του είναι απλά μαεστρική. Ένα ακόμα παράδειγμα, ότι δεν χρειάζεται μεγάλο budget για να γίνει μια σπουδαία ταινία και φυσικά η μεγάλη αρχή ενός τεράστιου σκηνοθέτη. Όσοι δεν την έχετε δεί, απλά μην την χάσετε!
Cineramen
Share
