Buried – Κριτική ταινίας

[line]

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:  3,5 / 5

Διάρκεια: 95′
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Ρέινολντς, Στιβεν Τομπολοφσκυ, Ρόμπερτ Πάτερσον, κ.α.

Ένας άντρας ξυπνάει βρίσκοντας τον εαυτό του μέσα σε ένα φέρετρο, θαμμένο κάτω από την γη. Χωρίς να ξέρει πως και γιατί βρέθηκε εκεί, προσπαθεί να ελέγξει την απόγνωσή του και να ανακαλύψει τις δυνατότητες του, κάποιον τρόπο που θα τον βοηθήσει να βγει από εκεί μέσα ζωντανός. Ένας zippo και ένα κινητό τηλέφωνο του δίνουν την ευκαιρία που ζητούσε και την ελπίδα ότι αυτή η περιπέτεια ίσως έχει αίσιο τέλος…

Αναμφίβολα, μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του 2010. Σε μια εποχή που το είδος του θρίλερ είναι σε φθίνουσα πορεία και επαναλαμβάνεται συνεχώς, χωρίς καμία διάθεση ανανέωσης, είναι πραγματικά ενθαρρυντικό το γεγονός να βγαίνουν ταινίες σαν το Buried. Μια ταινία εντυπωσιακή, παρά το μικρο της budget αλλά και το γεγονός ότι εκτυλίσσεται μόνο σε έναν χώρο (το φέρετρο δηλαδή), όχι απλά καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά και να τον κάνει να νοιαστεί για την τύχη του ήρωα και το πώς πραγματικά κατέληξε εκεί.

Μετά από πολύ καιρό επιτέλους ένα καλοστημένο και σφιχτοδεμένο θρίλερ με έντονο ρυθμό, πολύ αγωνία και χωρίς περιττά στοιχεία μόνο και μόνο για να γεμίσει ο χρόνος του. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο θεατής ταυτίζεται με τον Ρέινολντς (ο οποίος παρεμπιπτόντως δίνει σίγουρα την ερμηνεία της ζωής του σε έναν απίστευτα απαιτητικό ρόλο) και μπαίνει στο πετσί του ρόλου του, ζώντας και εκείνος την αγωνία του πρωταγωνιστή. Χωρίς περιττές εισαγωγές και επεξηγήσεις για το πώς βρέθηκε θαμμένος στο φέρετρο ο πρωταγωνιστής η ταινία ξεκινάει με το απόλυτο σκοτάδι και με τον Ρεινολντς, να φωνάζει απεγνωσμένος βοήθεια.

Ο Ροντρίγκο Κορτές χτίζει εξαιρετικά τον ρυθμό και όλη την ταινία του, πάνω στον άσο που έχει στο μανίκι του και λέγεται Ράιαν Ρέινολντς. Με την κάμερα κολλημένη πάνω του για 90 λεπτά και την ταινία να μην κάνει κοιλιά, παρά μόνο για 5-10 λεπτά στη μέση (πράγμα αναμενόμενο), σιγά-σιγά ξετυλίγεται το κουβάρι και μερικές σεναριακές εκπλήξεις βοηθούν στο να κρατηθεί η ταινία σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα. Ο θεατής δεν βαριέται καθόλου κατά την διάρκεια της ταινίας και αυτό φυσικά οφείλεται στο εξαιρετικά καλοδουλεμένο σενάριο και στο γεγονός ότι υπάρχουν πολλές έξυπνες ιδέες και όχι φθηνά σεναριακά τρικ. Και αυτό φυσικά είναι τεράστιο προτέρημα για μια ταινία τόσο κλειστοφοβική σε σημείο ασφυξίας, η οποία δεν έχει ούτε μία εξωτερική σκηνή.

Όπως αναφέρθηκε και πριν, πρωτεργάτες αυτού του μικρού διαμαντιού είναι ο σκηνοθέτης Ροντρίγκο Κορτές και ο απροσδόκητα εντυπωσιακός Ρέινολντς. Για τον δε Ρέινολντς, αξίζει ειδική μνεία, καθότι παρόλο που στο παρελθόν δεν είχε δοκιμαστεί σε τόσο σοβαρό ρόλο, εδώ τα καταφέρνει περίφημα κρατώντας ουσιαστικά μόνος του ολόκληρη την ταινία. Τελικά λοιπόν ένα κινητό blackberry, ένα φέρετρο και έναν zippo, είναι αρκετά για να μπορούν να κάνουν θαύματα στη οθόνη. Ας ελπίσουμε να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμα του Κορτές, ώστε να μπορέσει να αναβαθμιστεί το είδος.

[line]

[author title=”Title” author_id=””]

[share title=”Title” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]