[line]
[dropcap]Έ[/dropcap]χοντας μπεί στήν τελική ευθεία, για την αλλαγή μιας ακόμη κινηματογραφικής χρονιάς, ήρθε μαζί και η στιγμή του απολογισμού της. Λίγο άχαρο βέβαια (οχι απο πλευράς γραψίματος), διότι αν έχεις δει (όπως ο υπογράφων), κάπου 427 ταινίες καταλαβαίνετε πόσο δύσκολη είναι η σύνταξη μιάς τέτοιας λίστας… Αφήστε δε που ΔΕΝ μου αρέσουν οι λίστες, γιατί όλες οι ταινίες κρατάνε μια ξεχωριστή θέση στήν καρδιά μου… καλές, κακές και άσχημες.
- Γράφει ο Παναγιώτης Πυλαρινός απο το CinemaFiles
Στο δια ταύτα, οι ταινίες που ξεχωρίσα το 2019 είναι οι εξής (η σειρά παράθεσης δεν είναι αξιολογική):
Το σχόλιο που κάνουν τα “Παράσιτα” του Bong Joon Ho για τη σύγχρονη κοινωνία είναι ιδιαίτερα καυστικό. Σε μια εποχή που η οικονομική πόλωση και η ανισότητα δε δείχνουν να υποχωρούν, πολλοί άνθρωποι νοιώθουν όλο και περισσότερο πιο απελπισμένοι, υπάρχει ο πειρασμός της καταφυγής σε απλές μονοδιάστατες λύσεις. Τα “Παράσιτα” είναι μια ειλικρινής αλληγορία για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σ’ έναν κόσμο όπου η συνύπαρξη γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη να επιτευχθεί.
Ένα απολαυστικό μείγμα μαύρης κωμωδίας, κοινωνικού σχολιασμού, σάτιρας κι αγωνίας, τα “Παράσιτα” είναι μια ταινία που αρνείται να κατηγοριοποιηθεί σε κάποιο είδος ή να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη. Απολύτως απρόβλεπτο στην πλοκή του, το αριστούργημα του Bong Joon Ho (Okja, Snowpiercer) δικαίως τιμήθηκε φέτος με το Χρυσό Φοίνικα, δημιουργώντας ταυτόχρονα ιστορία- πρόκειται για την πρώτη ταινία από την Κορέα που αποσπά το πολυπόθητο βραβείο.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για αυτή την ταινία, η οποία πραγματικά αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Περνάει όμορφα μηνύματα για τη ζωή, μέσω πάντα της τέχνης , με πολύ ωραίο τρόπο υποβοηθούμενη φυσικά απο το εξαιρετικό cast που πλαισιώνει την ταινία , ενω η εναλλαγή των συναισθημάτων καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας , η οποία ξεκινά ως ενα πολεμικό δράμα , γίνεται μια τραγική ιστορία αγάπης και παράλληλα έμπνευση για τον Kurt , για να φτάσει στήν κορύφωση ενός πολιτικού θρίλερ και την καταξίωση , “τυλίγονται” -για άλλη μια φορά- στίς υπέροχες νότες του Max Ritcher.
Σε ένα επίπεδο, το Never Look Away, είναι μια επική ιστορία της εξέλιξης ενός ανατολικογερμανού ζωγράφου, που αγωνίζεται να βρει τη φωνή του – σε ενα άλλο , πρόκειται για τη ανηθικότητα του Τρίτου Ράιχ και για τα καθεστώτα που ακολούθησαν στην Ανατολική και Δυτική Γερμανία. Οι ψυχοτραυματικές επιπτώσεις ενός πολέμου σχεδόν πάντα ήταν ενα αναπόφευκτο θέμα για τους Γερμανούς κινηματογραφιστές και παράλληλα η πηγή μερικών μεγάλων ταινιών. Και το Never Look Away μπορεί να πάρει τη θέση του σε αυτό το πάνθεον… ακριβώς γιατί ποτέ “δεν χαμηλώνει το βλέμμα του”.
Εξαιρετική μεταφορά του contrast δύο μύθων , στόν χώρο του αγωνιστικού αυτοκινήτου, με ισχυρά μηνύματα σε ότι αφορά τη νοοτροπία , τα κίνητρα και τα πάθη τους στην πίστα, αλλά και τις προσωπικές τους συμπεριφορές στήν μάχη ενάντια στις επιχειρηματικές παρεμβάσεις, τους νόμους της φυσικής, καθώς και τους προσωπικούς τους δαίμονες.
Απίστευτη αναπαραγωγή (με τον συνδυασμό ήχου & εικόνας) του πάθους και της έντασης εκείνης της εποχής.
Το Ad Astra πραγματοποιεί ένα οπτικό ταξίδι μέσα στα βάθη του Διαστήματος , μέσα απο μια συναρπαστική και μάλιστα ελπιδοφόρα εξερεύνηση σχετικά με τη συνέπεια των ανθρώπινων συναισθημάτων , ανεξάρτητα σε ποιό σημείο του γαλαξία βρίσκεσαι , ενώ παράλληλα καταγράφει την πορεία του δεσμού μεταξύ γονέα και παιδιού. Ένα έξυπνο , συναρπαστικό ταξίδι ψυχής που γίνεται αφορμή για μία από τις καλύτερες ερμηνείες του έτους , από έναν ηθοποιό που κατάφερε να υποτιμηθεί ακόμα και όταν δεν έχασε ποτέ κάτι απο την “αστρική” του δύναμη..
Από την τεταμένη και γεμάτη ένταση αρχική σεκάνς, μέχρι το βαθύ και συναισθηματικό φινάλε του, το Ad Astra είναι μια απορροφητική μελέτη χαρακτήρων, μεταμφιεσμένη ως sci-fi περιπέτεια. To Ad Astra είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του 2019.
Tο Knives Out ήταν μία από τις πιο ευχάριστες και πρωτότυπες κινηματογραφικές εμπειρίες του 2019, όντως πολύ διασκεδαστικό και με σκοπό να κρατήσει το κοινό εκτός ισορροπίας μέχρι το τέλος. Μια ψυχαγωγία τόσο έξυπνη, ευφυής, κομψή και συναρπαστική , που καταφέρνει να συνδυάσει την επιτραπέζια διασκέδαση του Clue με ένα νέο και προσεκτικά δομημένο μυστήριο , καθώς και να προσθέσει κάποια σχόλια για τα πάντα… από αστυνομικές ιστορίες μέχρι τη σύγχρονη αμερικανική πολιτική, επιτρέποντας παράλληλα την σκηνοθετική “φωνή” του Johnson να λάμψει.
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/12/knives-out-1.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
Στοχαστική, συναισθηματική, ακόμα και -μερικές φορές- διασκεδαστική, η “Ιστορία γάμου” των Driver και Johansson μας “δείχνει” ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, οσο σκοτεινό και ασφυκτικό και αν είναι, όταν ταξιδεύεις μέσα σε αυτό. Μια ταινία βραβείων και σίγουρα μια απο τις καλύτερες του Noah Baumbach.
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/12/marriage.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
To Απόλυτο Scorses-ικό αριστούργημα; Όχι. Ο Ιρλανδός εμφανίζει τα “γνωστά” μοτίβα Scorsese , -μακρά αφήγηση , κινηματογραφική ρευστότητα και φυσικά γκαστερική βία. Είναι και κανα ημίωρο παραπάνω η ταινία , χωρίς όμως να σημαίνει ότι βαριέσαι κιόλας. Για τον υπογράφων μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, κάτι σαν Goodfellas reloaded ας πούμε, είναι όμως η επιβεβαίωση του πληγωμένου εγωισμού του μεγαλύτερου εν ενεργεία αμερικανού σκηνοθέτη.
Σκηνοθετημένο επιδέξια από τον Brewer, με ένα πιασάρικο funky score και με ένα ερμηνευτικό σύνολο που περιλαμβάνει τους Wesley Snipes και Da’Vine Joy Randolph … Το Dolemite Is My Name είναι ένα έργο κομμένο και ραμμένο για τον Murphy.
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/09/dolemite-is-my-name-eddie-murphy.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
Αν και πιο μετριοπαθής σε κλίμακα, τούτο το διαμαντάκι θα μπορούσε να είναι η πιο ανθρώπινη προσθήκη στο είδος που πρεσβεύει , απο το The Shawshank Redemption.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης Alexandre Aja εξισορροπεί την ένταση με την αυτογνωσία, το χάος με την αποτελεσματικότητα , φαντάζεται, χτίζει και εφευρίσκει εκ νέου έντονες σκηνές και κλείνει το μάτι στίς υπερβολές… απλά γιατί μπορεί. Με σωστή κινηματογράφηση και CGI απο το επάνω ράφι (στα όρια του φωτορεαλιστικού οι αλιγάτορες), το Crawl γίνεται ένα υψηλής ευκρίνειας b-movie–ένα ακριβό b-movie για την ακρίβεια, κάτι που ο Aja δεν μπορεί και ίσως ούτε και θέλει να κρύψει. Και πολύ καλά κάνει. Δίνει αυτό που υπόσχεται, εκεί όπου ταινίες απο άλλα μεγάλα studio φέτος απέτυχαν. Popcorn entertainment ταινιάκι , με τρελό κέφι απο τον Aja , αλλά και αρκετή αυτογνωσία … και εύκολα η ένοχη απόλαυση του ‘19.
Το John Wick: Chapter 3 – Parabellum είναι ένα “guilty pleasure“, τυλιγμένο σε συσκευασία μιάς b-movie απο μια άλλη εποχή , με δυναμική σκηνοθεσία , με ασταμάτητη (κυριολεκτικά ασταμάτητη), χορταστική και στιλιζαρισμένη δράση, εξαιρετικά χορογραφημένη, η οποία για 130 λεπτά κρατάει την αδρεναλίνη στα ύψη, με έναν Keanu Reeves ο οποίος ισοπεδώνει τα πάντα.
Και ναι… η ταινία μπορεί να μην ανακαλύπτει τον κινηματογραφικό τροχό εξακολουθεί και φέρνει με τον δικό του τρόπο έναν άλλο αέρα στο σινεμά δράσης , συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και είναι από τις λίγες περιπτώσεις που είναι ισάξιο και ίσως καλύτερο από τούς προκατόχους του.
Άθλος και ψυχαγωγική σινεμαδάρα 100%. Και αυτό, γιατί αποτελεί ακόμη ένα γόνιμο και ουχί κουρασμένο βήμα εξέλιξης του πολύπλευρου, πολυπρόσωπου και διαρκώς αυξανόμενου franchise, μάλιστα μετά απο 11 χρόνια και απο το βγαλμένο απο σελίδες κόμικ Iron Man του 2008.
Δεν ξέρω αν το Endgame ήταν το “κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς”. Πιθανότατα ναι. Αυτό που ξέρω όμως – με σιγουριά – είναι οτι τούτο το αποχαιρετιστήριο και συγκινητικό γράμμα , των R. Bros , είναι μια βαθιά και ικανοποιητική ιστορία, που καταφέρνει να συνδέσει αξιόπιστα και με επιτυχία δεκάδες χαρακτήρες (πραγματικά πρέπει να έχεις και δεί ΚΑΙ τις 21 ταινίες που προηγούνται) , πολλαπλά αφηγηματικά θέματα και αναρίθμητα επιχειρήματα, που εκτείνονται από τον πρώτο Iron Man πριν από μια δεκαετία +1 μέχρι και την Captain Marvel.
Μπορεί αυτό το κινηματογραφικό σύμπαν να εμπλουτιστεί – μετά και τούτη την “Τελευταία Πράξη” – χωρίς να κορεστεί το κοινό από το υπερηρωικό σινεμά;
Κολοσσιαίο, κατακλυσμικό, παραπλανητικό, αδίστακτο – και πάντοτε διασκεδαστικό στήν εκτέλεσή του, με την πλέον καθιερωμένη παράδοση ταινιών Marvel, το Endgame έρχεται να “τελειώσει” το debate , υπενθυμίζοντας σε όλους πως όταν βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι στα κατάλληλα πόστα όλα μπορούν να ζυγιστούν, να εξελιχθούν και να καταλήξουν … Perfectly balanced, as all things should be , όπως εύγλωττα αναφωνούσε ο Thanos.
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/12/endgame.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
Το Far From Home είναι το εντυπωσιακό αποκορύφωμα του ταξιδιού στο MCU για τον αγαπημένο Spidey … μέχρι το επόμενο. Χάρη στο γλυκό του χιούμορ, τα έξυπνα σχόλια και τα αστείρευτα σκηνικά δράσης, το Far From Home συνεχίζει το ταξίδι του Peter Parker από παιδί ήρωα σε διάδοχο του Tony Stark , με την ταινία να βάζει τις βάσεις για νέες συναρπαστικές περιπέτειες για τον Spider-Man και τη θέση του στο MCU.
Παράλληλα τελειώνει την Τρίτη Φάση της Marvel και γίνεται οχι μόνο μια άξια προσθήκη στο σύμπαν της, αλλά και μία από τις πιο ξεκούραστες και ευχάριστες (κωμικές) περιπέτειες της χρονιάς, ένα δημιούργημα που σίγουρα καταφέρνει να ξεχωρίσει μέσα στο action πλήθος , ωθώντας τον νεαρό wall-crawler σε μια ύπουλη αλλά εξαιρετικά συναρπαστική νέα εποχή.
H Olivia Wilde διάλεγει θεματικά απο γνωστές νεανικές ταινίες … απο το Risky Business, Fast Times at Ridgemont High και The Breakfast Club , μέχρι τα Say Anything, Superbad και το υπέροχο Easy A , ενω παράλληλα παίζει με άκρως πετυχημένο τρόπο με την εφηβική ψυχοσύνθεση, ρίχνοντας, μέσα από την “αθωότητα” της , μια αρκετά ευαίσθητη ματιά στις εφηβικές ανησυχίες, παρότι λίγο αποστασιοποιημένη.
Γρήγορο, αστείο και φρέσκο, με ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό – για ταινία του είδους – ερμηνευτικό σύνολο – συμπεριλαμβανομένου ενός ξεκαρδιστικού Jason Sudeikis- και με μια στερεά χτισμένη αφήγηση , το Booksmart κάνει το φαινομενικά αδύνατο, προσθέτοντας ένα έξυπνο νέο “γύρισμα” στην εποχή της coming of age κωμωδίας.
Το Shazam! δεν το λες ταινία δράσης, αλλά μια coming-of-age κωμωδία… με δράση. Υπάρχουν πολύ αστείες και πολύ γνωστές ποπ αναφορές των 80’s & 90’s και οι απαραίτητες και πετυχημένες τοποθετήσεις προϊόντων της DC , καθώς ο Billy / Shazam μαζί με τον Freddie, ανακαλύπτει το εύρος των νεοαποκτηθέντων δυνάμεών του.
Το Shazam! της DC, είναι οτι το Deadpool των Marvel/Fox αλλά σε ποιό family mode, καθιερώνει την θέση του στο σύμπαν ταινιών DC που ξεκίνησε με το Man of Steel , και με ενα μείγμα χιούμορ και καρδιάς , γίνεται μια ζεστή , αστεία και αναρχική υπερηρωική ταινία για τη δύναμη της οικογένειας και παράλληλα η πιο “τολμηρή” και διασκεδαστική ταινία, που έχει βγεί απο τα στούντιο της DC. Το μόνο που μένει είναι να μπείτε και εσείς, σε αυτό το roller coaster διασκέδασης και να ανακαλύψετε οτι το Shazam! , δεν είναι μόνο μια πετυχημένη προσθήκη στο DCU, αλλά μία από τις πιο ξεκούραστες και ευχάριστες (κωμικές) περιπέτειες της χρονιάς, ένα δημιούργημα που σίγουρα καταφέρνει να ξεχωρίσει μέσα στο action πλήθος.
Οπτικά, το Shadow, ποτέ δεν σταματάει να θαμπώνει τα μάτια μας. Είτε μέσα από τούς μονοχρωματικούς καμβάδες του, είτε με το design κοστουμιών, αλλά και με τα πολιτικά και μη παιχνίδια εξουσίας και τις συνεχείς ανατροπές, το Shadow, είναι ένα πλούσιο αισθητικά και γεμάτο θέαμα φίλμ , με σύμμαχο ενα εξαιρετικό μοντάζ και μιάς ακόμα εξαιρετικότερης χορογραφίας που θα αφήσουν άναυδους ακόμα και τους λάτρεις του είδους.
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/12/shadow.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
Με ενα εκπληκτικά ώριμο σενάριο που μιλά στήν καρδιά του θεατή, για τη δύναμη της φύσης αλλά και τη δύναμη της θέλησης που έχουμε όλοι μέσα μας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και να επιβιώσουμε, το Arctic αποδεικνύει περίτρανα, με την σκηνοθετική σοβαρότητα του Joe Penna και την αξιοθαύμαστη ερμηνεία του Mads Mikkelsen, πως ενα θρίλερ επιβίωσης μετατρέπεται σε μια συναρπαστική και γεμάτη σασπένς περιπέτεια.
Με βάση την αληθινή ιστορία του Εκτελεστή του Emsland, η ταινία ρίχνει ψύχραιμα και πειστικά (σε ασπρόμαυρο κάδρο) μια ματιά για την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και υπογραμμίζει πόσο λίγες και συγκεκριμένες τάσεις έχουν αλλάξει (?) πραγματικά. Μια βαθιά ανησυχητική ταινία , της οποίας το μέγεθος δείχνουν τα πανέξυπνα ζενέρικ του φινάλε!!
Ash is the Purest White
Ό,τι ξεκινάει ως ένα στιλιζαρισμένο γκανγκστερικό δράμα, εξελίσσεται στο διεγερτικό χρονικό της ανιδιοτελούς αγάπης μιας αλύγιστης γυναίκας, δια χειρός ενός από τους μέγιστους σκηνοθέτες του σύγχρονου ασιατικού σινεμά, υπεύθυνου για τα πολυβραβευμένα «Still Life» και «A Touch of Sin».
Με φόντο την ραγδαία μεταμόρφωση της σύγχρονης Κίνας, ο Ζία Ζάνγκε των «Ακίνητων Ζωών» (Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, 2006) και «Αίσθηση Αμαρτίας» (Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών, 2013) υπογράφει ένα ακόμη διεγερτικό – για τις αισθήσεις και το μυαλό – κινηματογραφικό έργο, μια σπουδαία ταινία που, όταν τελικά αφαιρεθεί το γκανγκστερικό της περιτύλιγμα, ξεδιπλώνει επί της οθόνης τη μελαγχολική ιστορία ενός αδιέξοδου έρωτα.
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/12/ash.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
Ο Σινάν μετά τις σπουδές του επιστρέφει στο χωριό που μεγάλωσε. Ανυπόμονος να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο, προσπαθεί ταυτόχρονα να αποφασίσει τι θα κάνει με το μέλλον του. Το νέο έπος του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, μια ιστορία για τη σχέση ενός γιου με τον πατέρα του, σκιαγραφεί ένα πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία και μαζί μια ματιά στην Τουρκία του σήμερα. Μια άκρως αξιοπρόσεκτη ταινία, χωρίς φανφάρες και κουραστικές αναλύσεις, μέσα από μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ματιά.
The Farewell
Έχει αποσπάσει όποιο Βραβείο Κοινού βρέθηκε στη (φεστιβαλική) διαδρομή του, αρχής γενομένης από το Σάντανς, τοποθετώντας την πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργό του στις λίστες με τους πλέον περιζήτητους σκηνοθέτες και θεωρείται φαβορί για τα προσεχή Όσκαρ. Το αυτοβιογραφικό φαινόμενο της Λίλι Γουάνγκ, βασισμένο σε ένα «αληθινό ψέμα», είναι το αφοπλιστικά τρυφερό «αντίο» μιας οικογένειας στην ηλικιωμένη αρχηγό της.
Η πιο feelgood ταινία και μαζί το Oscar της χρονιάς. Μια εξειδικευμένη και τέλεια “χορογραφημένη” ταινία με μηνύματα και πανέξυπνους – γεμάτους χιούμορ – κοφτούς διαλόγους. Μια ταινία που γνωρίζει τα κουμπιά που πιέζει , είναι αποτελεσματική και επηρεάζει – χάρη σε δύο φοβερές ερμηνείες από τον Mortensen και τον Ali και την αλληλεπίδραση των χαρακτήρων τους , οι οποίοι ανγκάζονται να βάλουν στήν άκρη τις διαφορές τους και να επιβιώσουν σε μια διαδρομή ζωής.
Πάνω απ ‘όλα όμως , η ταινία είναι μια εκπληκτική ματιά στα κρυφά ταλέντα του σκηνοθέτη Peter Farrelly … που πραγματικά σε πιάνει στόν ύπνο.
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/12/green-book.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
Ένα καλοστημένο, αγχωτικό, κλειστοφοβικό και αγωνιώδες θρίλερ, παρόλο που είναι γυρισμένο σε 2 δωμάτια , το Guilty είναι ένα θρίλερ υψηλής “ευκρίνειας” που προκαλεί το μέγιστο αποτέλεσμα από μια χούφτα βασικών – και αποτελεσματικών – συστατικών.
Είναι εύκολο να δούμε την ταινία The Report και να σκεφτούμε ότι γνωρίζουμε (το γνωστό “κάπου το εχω ξαναδεί) την ιστορία. Γνωρίζουμε (με οσα έχουμε ακούσει και δει) ότι κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Μπους, η CIA βασάνιζε τους κρατούμενους/τρομοκράτες , αλλά η γνώση και η κατανόηση δεν είναι το ίδιο πράγμα. Σχεδόν, ο καθείς , ήξερε ότι ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν ένας “απατεώνας” όταν προβλήθηκαν “Οι Άνθρωποι του Προέδρου” ή ακόμα και όταν η ομάδα «Spotlight» της αμερικανικής εφημερίδας Boston Globe έφερε στο φως ανατριχιαστικές ιστορίες που κρύβονταν από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όπου κληρικοί της περιοχής κακοποιούσαν σεξουαλικά και βίαζαν ανηλίκους. Με το Report o (περισσότερο) σεναριογράφος – (παρά) σκηνοθέτης Scott Z. Burns παίζει στο αξιόλογο επίπεδο των ταινιών αυτών, καθώς κάνει μια βαθιά κατάδυση στην έρευνα για να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τις “Ενισχυμένες τεχνικές ανάκρισης” της CIA.
Η πρώτη ταινία εποχής του καταξιωμένου σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Βασίλισσας Άννα (Ολίβια Κόλμαν), την τελευταία της δυναστείας των Στιούαρτ που, αν και ασθενής, ντροπαλή και υποτιμημένη, στέφθηκε Βασίλισσα τον καιρό που η Μεγάλη Βρετανία έγινε μια παγκόσμια δύναμη.
Μέσα από τη σχέση της Άννα με δύο άλλες γυναίκες – την σύμβουλο και επιστήθια φίλη της Λαίδη Σάρα (Ρέιτσελ Βάις) και την απένταρη ξαδέρφη της Σάρα που μετατρέπεται σε κοινωνικά ανερχόμενη καμαριέρα Άμπιγκεϊλ (Έμμα Στόουν) – ο Λάνθιμος θίγει διαχρονικά θέματα όπως η αγάπη, ο ανταγωνισμός, η εξουσία και τα συναισθήματα και δημιουργεί ένα ξεχωριστό σύμπαν για την ιστορία του , με το εσωστρεφές περιβάλλον να περικλείει τα παιχνίδια εξουσίας, τον πειρασμό και την αποπλάνηση, αφήνοντας έξω την πραγματικότητα του αληθινού κόσμου.
Το “Joker” επικεντρώνεται στη συμβολική, αρχετυπική νέμεση και είναι μια πρωτότυπη, ανεξάρτητη ιστορία που εμφανίζεται για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη. Η μελέτη του Phillips για τον Άρθουρ Φλεκ (Phoenix), ενός ανθρώπου στο περιθώριο της κοινωνίας, δεν είναι απλώς μια σπουδή χαρακτήρα, αλλά και μια ιστορία που λειτουργεί ως προειδοποίηση για πολλά περισσότερα. Και ναι το Joker μπορεί να έχει μια over the top ερμηνεία (απο έναν, έτσι και αλλιώς σπουδαίο ηθοποιό) και ενα απίστευτο σκηνοθετικό άλμα απο τον Phillips , το οποία, αν και καταφέρνει να επισημάνει τις επιφανειακές πτυχές του στυλ του [Martin] Scorsese, τούτο το “Joker” στερείται της νοημοσύνης ή της βαρύτητας ενός καλού έργου…. του Scorsese.
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/12/joker.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
Εντυπωσιακά ανεξέλεγκτη , το Once Upon a Time… in Hollywood , είναι μια ταινία που “αγκαλιάζει” τις προκλητικές παρορμήσεις του Tarantino με τη σαφήνεια του οράματος ενός ώριμου κινηματογραφιστή.
Και όμως … παρόλο που περιέχει τον ίδιο έξυπνο διάλογο και το -σχεδόν- συναρπαστικό χτίσιμο , τούτη η ταινία φαίνεται να μην είχε την ίδια συναρπαστική αφήγηση που μας έδωσε με τα Reservoir Dogs, Pulp Fiction και Jackie Brown. Βγαίνοντας απο την αίθουσα είχα την αίσθηση ότι ο Tarantino είναι τόσο πορωμένος ώστε να επιδοθεί στο δικό του κινηματογραφικό στυλ , που χάνει την οπτική του για το τι έκανε τις καλύτερες ταινίες του να δουλέψουν. Το αποτέλεσμα ήταν μια ταινία που, αν και διασκεδαστική, αισθάνεται λίγο σαν μια χαμένη ευκαιρία.
Φοβερή αναπαράσταση εποχής, εκπληκτικός ο Di Caprio, αλλά η “κινητήριος δύναμη” της ταινίας είναι ο Brad Pitt!
Tο τραγικό πυρηνικό ατύχημα , του Chernobyl , που πάγωσε την ανθρωπότητα στίς 26 Απριλίου του 1986 , ξεκίνησε να προβάλεται απο την “συχνότητα” του HBO, σε μια παραγωγή πραγματικά συγκλονιστική και εξαιρετικά ρεαλιστική. Κινηματογραφικής ποιότητας παραγωγή , με εκπληκτική αναπαράσταση εποχής , πολιτικά παιχνίδια εξουσίας για την χειραγώγηση της μαζικής συνείδησης , με το σενάριο να καταδεικνύει ρητά , πως η παραπληροφόρηση και οι ψευδείς δηλώσεις θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων. Masterpiece!!
[image type=”none” float=”none” src=”https://www.cineramen.gr/wp-content/uploads/2019/12/chern.jpg” info=”none” info_place=”top” info_trigger=”hover”]
Μια από τις καλύτερες πρωτότυπες παραγωγές που κυκλοφόρησε το Netflix εδώ και πολύ καιρό , που αρέσε πολύ και η οποία βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα.
Η Ava DuVernay (Selma) , εκθέτει – με όπλο την εκπληκτική φωτογραφία του Bradford Young (Arrival, Selma, A Most Violent Year) – τα οδυνηρά γεγονότα που υπέστησαν οι Central Park Five, προσθέτοντας μια απαραίτητη στρώση ανθρωπότητας στην ιστορία τους, και προκαλεί τους θεατές να αναθεωρήσουν, το τι σημαίνει να βρείς δικαιοσύνη στην Αμερική.
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]