Διάρκεια: 116′
Πρωταγωνιστούν: Κλόι Μορέτζ, Σκότι Σμίντ Μακ Φι, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Ηλίας Κοτέας, κ.α.
Ο δωδεκάχρονος Όουεν (Κόντι Σμιτ-ΜακΦί) μεγαλώνει στο Νιου Μέξικο κλεισμένος στον εαυτό του, αφού η μητέρα του τον παραμελεί και οι συμμαθητές του στο σχολείο του επιτίθενται με κάθε ευκαιρία. Όταν κοντά στο σπίτι του μετακομίζει ένα μυστηριώδες κορίτσι, η Άμπι (Κλόι Γκρέις Μόρετζ), ανάμεσά τους δημιουργείται σιγά-σιγά μία βαθιά φιλία. Καθώς όμως μια σειρά από μυστηριώδεις φόνους συγκλονίζει τη μικρή πολιτεία, ο Όουεν θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει την αλήθεια και να δεχτεί ότι η φαινομενικά αθώα φίλη του είναι βαμπίρ.
Καταρχήν, ξεκινώντας την κριτική, οφείλω να ενημερώσω ότι δεν έχω δει το πρωτότυπο (Let the right one in) πάνω στο οποίο βασίζεται. Αλλά κάθε ταινία πέρα από το που βασίζεται και προέρχεται, θα πρέπει να κρίνεται ως μεμονωμένη για το αν πέτυχε τον σκοπό της ή όχι. Το Let me in, είναι μια αρκετά πιο βελτιωμένη και σαφώς πιο ενήλικη εκδοχή του βαρετού Twilight.
Το Let me in δεν είναι light ιστοριούλα και έχει αρκετά θέματα να θίξει, όπως η ενηλικιωση και οι δυσκολίες που υπάρχουν, ο πρώτος έρωτας, η μοναξιά των παραγκωνισμένων (από τους γονείς) παιδιών, θέματα που μπορεί να φαντάζουν και όντως είναι τετριμμένα, αλλά είναι πολύ σημαντικά. Ως εδώ όλα καλά σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά στην πράξη η ταινία είναι έτσι κι έτσι. Είναι κρίμα, να προσπαθείς να ξεφύγεις από όλα τα κλισέ να έχεις έτοιμο υλικό από την πολύ καλή (όπως λένε, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη) πρωτότυπη ταινία και στο τέλος να μένει μια γλυκόπικρη γεύση, οτι έμεινε ανεκμετάλλευτη. Έχοντας δύο ημίχρονα (ας επιτραπεί η αθλητική έκφραση), ένα κακό (τα πρώτα 45-50 λεπτά) και ένα καλό, το Let me in αργεί να πάρει μπρος. Στα πρώτα 45 λεπτά περίπου μας παρουσιάζονται τα δυο πιτσιρίκια και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά μερικά γεγονότα και διάλογοι είναι είτε τραβηγμένα, είτε αχρείαστα, με αποτέλεσμα να χάνετε πολύτιμος χρόνος. Στο τελευταίο 45λεπτο η ιστορία φορτσάρει και υπάρχουν οι απαραίτητες κορυφώσεις και συγκινήσεις στην ταινία με αποτέλεσμα, να νοιάζεται ο θεατής για την εξέλιξη της ιστορίας και να μην μένει αμέτοχος. Οι δυο Βενιαμίν της ταινίας, ο Kodi Smit-McPhee (The Road) και Chloe Moritz (Kickass), όπως είναι λογικό κλέβουν την παράσταση, καθώς έχουν και τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής στην ταινία και είναι άκρως ικανοποιητικοί στους ρόλους τους. Oι παλιές καραβάνες Ρίτσαρντ Τζένκινς και Ηλίας Κοτέας, δεν έχουν πολύ μεγάλο ρόλο.
Πάντως πρέπει να δωθεί βάση στα δυο πιτσιρίκιά της ταινίας, που είναι εξαιρετικά ταλαντούχα και τα καταφέρνουν περίφημα σε δυο πάρα πολύ απαιτητικούς ρόλους. Όμως, το βαρύ, αργό και βαρετό πρώτο μέρος σε συνδυασμό με μερικές ανούσιες σκηνές που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αντί να δώσει από την αρχή ώθηση και ενδιαφέρον στην ταινία, τον κάνουν να μην ενδιαφέρεται για τους πρωταγωνιστες αλλά και την πλοκή, όσο θα ήθελε. Ευτυχώς, υπάρχει η ανατροπή περιπου στην μέση, αλλά και το γεγονός οτι η ταινία γίνεται πιο γρήγορη και πιο έντονη σε μερικά σημεία τόσο σε συγκινησιακό επίπεδο, όσο και σε αγωνία, (2-3 σκληρές σκηνές, πραγματικά κόβουν την ανάσα) και κάπως σώζεται το πράγμα, χωρίς δυστυχώς όμως να μένει ικανοποιημένος ο θεατής. Σημαντικό είναι να αναφερθεί, οτι έχει γίνει προσεγμένη δουλειά στον τομέα της φωτογραφίας.
Kαι ενώ μπορούσαμε τώρα να μιλάμε για μια ταινία που θα μπορούσε να αλλάξει το είδος, αλλά και να μείνει στο μυαλό του θεατή, έχουμε να κάνουμε με άλλη μια συμβατική ρομαντική ταινία τρόμου, που παρακολουθείται με ενδιαφέρον από ενα σημείο και μετά, αλλά δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο από το να είναι πολύ καλύτερη και “αιχμηρή” από ολόκληρη την τριλογία του Twilight. Αλλά δυστυχώς σε μια εποχή που από κάποιες πολυδιαφημισμένες ταινίες ο θεατής έχει πολλές αξιώσεις, αυτό δεν είναι αρκετό. Πάντως για dvd με παρεούλα, μια χαρά βλέπεται.
Cineramen
Share
Το πρωτότυπο είναι καταπληκτική ταινία!
to eida xtes!oi skhnes pou ayth dagkwnei einai gi’aytous pou antexoun to poly aima..