Στη Ρωσία του 15ου αιώνα ο αγιογράφος Θεοφάνης ο Έλληνας επιλέγει ως βοηθό του το μοναχό Αντρέι Ρουμπλιόφ. Ο τελευταίος έχει διάφορους θεολογικούς προβληματισμούς κι όταν σε μια επιδρομή των Ταρτάρων αναγκάζεται να σκοτώσει, απαρνείται για μεγάλο διάστημα τη ζωγραφική.
Χωρίς αμφιβολία ο Andrei Tarkovsky είναι ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, με κάθε του ταινία να είναι ένα σεμινάριο κινηματογράφου και γενικότερα μια σπουδή πάνω στον χώρο της έβδομης τέχνης.
Το αριστούργημα του, Αντρέι Ρουμπλιόφ, το οποίο θα μας απασχολήσει στο νέο Classic’s Corner, είναι μια ταινία υπόδειγμα σκηνοθεσίας και κινηματογράφησης στην πιο προσωπική ταινία του σκηνοθέτη, με ένα ακόμα έπος που άφησε εποχή.
Ο θρύλος του παγκόσμιου κινηματογράφου κατάφερε πριν πολλές δεκαετίες να δημιουργήσει ακόμα μια ακόμα έξοχη ταινία, η οποία καταφέρνει να θίξει αλληγορικά ζητήματα που ακόμα και τώρα πάνω από 5 δεκαετίες μετά παραμένουν επίκαιρα όσο δεν πάει.
Θα ήταν άδικο φυσικά και δεν θα το κάνουμε να την συγκρίνουμε με κάποιες άλλες από τις ταινίες του, ωστόσο και στην ταινία Αντρέι Ρουμπλιόφ ξεδιπλώνονται όλες οι αρετές του σπουδαίου δημιουργού και γενικότερα μιλάμε για ένα σπουδαίο δείγμα απλού και συναρπαστικού κινηματογράφου.
Η ταινία έχει πολλά υπέροχα πλάνα τα οποία ουσιαστικά έδωσαν το έναυσμα για μια νέα εποχή και την δημιουργία μιας πιο “εναλλακτικής” σκηνοθεσίας, ενώ κάποιες σκηνές με ιδιαίτερες τεχνικές του ξεκίνησαν μια… επανάσταση στον τομέα της μεγάλης οθόνης.
Σαγηνευτικός και όπως πάντα κυνικός σε όσα θέλει να περάσει μέσα από καθηλωτικές εικόνες, ερμηνείες που τσακίζουν κόκκαλα και μια κοινωνική κριτική η οποία μπορεί να είναι χρήσιμη ακόμα και τώρα, ο Tarkofsky με την ταινία Αντρέι Ρουμπλιόφ να κάνει θαύματα.
Δεν υπάρχει ούτε ένα πλάνο που να μην έχει κάποια συνοχή ή να λες ότι είναι αχρείαστο, ενώ παράλληλα φροντίζει ώστε να μην μπορέσει το βλέμμα ούτε δευτερόλεπτο να φύγει από την οθόνη. Μερικές σκηνές είναι βγαλμένες μέσα από τα πιο τρελά όνειρα των απανταχού σινεφίλ ή για να το διατυπώσουμε καλύτερα γενικά πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ταινίες που έβγαλε ποτέ ο κινηματογράφος.
Οι αλληγορίες που χρησιμοποιούνται είναι ορατές όχι μόνο μέσα από τους χαρακτήρες και τις ατάκες τους, αλλά και μέσα από τα χρώματα των πλάνων με τα περισσότερα να είναι πιο μουντά και άλλα πιο “ανοιχτά”, με την ασπρόμαυρη εικόνα να δίνει άλλο τόνο στο Αντρέι Ρουμπλιόφ.
Για να συνοψίσουμε, μιας και ότι και να πούμε είναι λίγο για αυτή την ταινία είναι ένα ακόμα αριστούργημα της 7ης τέχνης, μια ταινία που δεν θα σταματήσει να επηρεάσει ολόκληρο το σινεμά όσο χρόνια κι αν περάσουν.
Το έργο του Andrei Tarkofsky, όχι μόνο δεν έχει ξεφτίσει από τον χρόνο, αλλά γίνεται ολοένα και καλύτερο με το πέρασμα των χρόνων και παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, με την εικόνα να μιλάει από μόνη της, μια ταινία που δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε.
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
Αντρέι Ρουμπλιόφ Trailer
Cineramen
Share
