Διάρκεια: 153′
Πρωταγωνιστούν: Μπράντ Πίτ, Κριστόφ Βάλτζ, Ντιαν Κρούγκερ, Ελάϊ Ρόθ, κ.α.
Στην κατεχόμενη απ’ τα Γερμανικά στρατεύματα Γαλλία, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, μια νεαρή Εβραία, η Shosanna γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας ολόκληρης της οικογένειάς της από τους Ναζί. Εκείνη όμως κατορθώνει να γλιτώσει και να δραπετεύει στο Παρίσι, όπου αποκτά νέα ταυτότητα και ζωή ως ιδιοκτήτρια ενός μικρού κινηματογράφου. Ταυτόχρονα, μια επίλεκτη ομάδα στρατιωτών, με επικεφαλής τον Υπολοχαγό Aldo Raine, αποφασίζει να εισβάλλει στη Γαλλία, και να κάνει τη ζωή των Γερμανών του 3ου Ράιχ κόλαση, μην αφήνοντας κανένα ζωντανό στο πέρασμά της. Οι ‘Μπάσταρδοι’ εφαρμόζουν στους Ναζί που συναντούν απάνθρωπες τιμωρίες, τις ίδιες που οι Ναζί εξασκούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η ομάδα του Aldo Raine βρίσκει στο πρόσωπο μιας Γερμανίδας ηθοποιού μία ανέλπιστη σύμμαχο στη μάχη που δίνει. Αλλά κι η Shosanna σύντομα θα παίξει ένα σημαντικό ρόλο στο πλευρό τους.
O Κουέντιν Ταραντίνο, ένας από τους μεγαλύτερους και πιο διορατικούς κινηματογραφιστές της εποχής μας επανέρχεται με μια ακόμα καλή ταινία, έστω και αν έχει τα “κολληματάκια” του. Kινείται στους ίδιους ρυθμούς του, χωρίς να γίνεται όμως κουραστικός. Όπως είναι λογικό λοιπόν, δίνει τεράστια βάση για άλλη μια φορά στους καλοδουλεμένους διαλόγους του και πάνω σ’ αυτούς χτίζει το στόρι του. Η αγαπημένη συνήθεια του Ταραντίνο, δηλαδή τα σινεφιλικά “κλεισίματα του ματιού” σε παλαιότερες ταινίες είναι για ακόμα μια φορά πολλά. Από την πρώτη κιόλας σκηνή και τον απολαυστικό διάλογο μεταξύ του Γάλλου αγρότη και του Γερμανού Συνταγματάρχη, υπάρχει ένα ξέφρενο σινεφιλικό παιχνίδι, που μας εισάγει στο κινηματογραφικό συμπαν των “Μπάσταρδων”. Φυσικά είναι δεδομένο ότι υπάρχουν “φονικές” ατάκες και το χιούμορ κυριαρχεί στις περισσότερες σκηνές. Υπάρχουν και ελάχιστα μειονεκτήματα, όπως μια μικρή “κοιλιά” στο μισό της ταινίας και κάποιες υπερβολές στο φινάλε, αλλά περνάνε στα ψιλά μπροστά στην όλη εικόνα της ταινίας. Oι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι εξαιρετικές με τον στάρ Μπράντ Πιτ να προσφέρει γέλιο σε αρκετές σκηνές, τον εκπληκτικό Κριστόφ Βάλτζ να κάνει την ευχάριστη έκπληξη (πανάξια βραβεύτηκε με Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου το 2010) και τον ταλαντούχο Μάικλ Φασπέντερ (Χ-Men: First Class, 300) να δείχνει ότι έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Γενικότερα, μια ακόμα ώριμη και μεστή δουλειά του Ταραντίνο, που κινείται περισσότερο στα χνάρια του Reservoir Dogs (χωρίς φυσικά να είναι ανώτερο του) παρά σ’ αυτά του Pulp Fiction και του Kill Bill.