[line]
[dropcap]Υ[/dropcap]πάρχουν πολλές ταινίες οι οποίες έχουν καταφέρει να αφήσουν εποχή και γενικότερα να συζητηθούν, πόσο μάλλον για την δεκαετία που μας πέρασε και τις έχουμε μάλιστα πιο πρόσφατες στο μυαλό μας.
Το Screenrant σε μια πολύ ωραία λίστα που αξίζει να εξερευνήσετε μέσα από αρκετές ταινίες κατάφερε και επέλεξε τα 10 εξαιρετικά αγωνιώδη θρίλερ και ταινίες τρόμου από την περασμένη πενταετία που σίγουρα δεν πρέπει να χάσετε. Φυσικά έχουμε κάνει παραλλαγές και σας παραθέτουμε την άποψη μας, μέσα από τις αντίστοιχες κριτικές.
Μια γυναίκα κατά λάθος σκοτώνει τον άντρα της ενώ είναι δεμένη με χειροπέδες στο κρεβάτι χωρίς να μπορεί να απελευθερωθεί. Όσο περνάει η ώρα καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα για κανέναν από τους δύο και αρχίζει να τρελαίνεται. Οι φωνές στο μυαλό της γίνονται πια πραγματικότητα.
Το Gerald’s Game σε γενικές γραμμές είναι ένα αρκετά δυνατό θρίλερ, προσφέρει 1,5 ώρα που συνδυάζει ένα κλειστοφοβικό κλίμα και δυνατές σκηνές, σε μερικά σημεία έχει κλισέ και ξεφεύγει γενικά, ωστόσο τα καταφέρνει καλύτερα από τον μέσο όρο του είδους.
Η ταινία έχει να κάνει με έναν μεταποκαλυπτικό κόσμο, γεμάτο απο τέρατα που είναι υπερευαίσθητα στον κάθε ήχο. Η ιστορία ακολουθεί μια οικογένεια που κατοικεί σε μια δασώδη έκταση και που έχει μάθει να ζεί στη σιωπή, καθώς ο κάθε ήχος μπορεί να προσελκύσει την απειλή. Ομως, κατά την διάρκεια ενός ήσυχου απογεύματος, μια λάθος κίνηση θα φέρει την οικογένεια στο επίκεντρο του κινδύνου.
Η κεντρική ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και μια από τις πιο πρωτότυπες που είδαμε τελευταία, με τον ήχο να παίζει τον σημαντικότερο ρόλο, ενώ σίγουρα έχει ωραία ατμόσφαιρα και σκηνοθεσία από τον πρωταγωνιστή John Krasinski.
Το Α Quiet Place είναι μια πολύ καλή προσπάθεια, προσφέρει μια εμπειρία που είναι αξιομνημόνευτη και σίγουρα πετυχαίνει αυτό που θέλει και μάλιστα καλύτερα από τον μέσο όρο του είδος, σε μια σχεδόν άψογα στημένη και πραγματικά αγωνιώδη ταινία.
Η υπόθεση: Ο ντετέκτιβ Benoit Blanc (Daniel Craig) προσλαμβάνεται για να εξυχνειάσει τον θάνατο του πλούσιου συγγραφέα μυθιστορημάτων Harlan Thrombey (Christopher Plummer), ο οποίος πέθανε τη νύχτα των 85ων γενέθλίων του. Αν και απο την αρχή ο θάνατος “δείχνει” αυτοκτονία , ο Blanc είναι σίγουρος ότι συμβαίνει κάτι περισσότερο στο αρχοντικό των Thrombey και είναι αποφασισμένος να βρει την αλήθεια.
Συγκεντρωμένη στο σπίτι , όμως , είναι και η δυσλειτουργική οικογένειά του, η οποία περιλαμβάνει την μεγαλύτερη κόρη του Harlan Linda (Jamie Lee Curtis) και τον σύζυγό της Richard (Don Johnson) , παρέα με τον γιο του Harlan Walt (Michael Shannon), την σύζυγό του Donna (Riki Lindhome) και τον γιο του Jacob (Jaeden Martell). Το απίστευτο γκρούπ συμπληρώνει η “πονηρή” Harlan Joni (Toni Collette) με την κόρη της Meg (Katherine Langford) , και φυσικά το μαύρο πρόβατο της οικογένειας ο γιος του Richard , Ransom (Chris Evans) , οι οποίοι περιμένουν τα νεα της διαθήκης. Κάποια στιγμή η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει καθώς πολλά κρυμμένα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια κατά την διάρκεια της έρευνας.
Η άποψη μας: Το Knives Out αξίζει να εξερευνηθεί ως ένας δικός του κόσμος, καθώς ο Johnson εξισορροπεί την ηθική συνείδηση και το μαύρο χιούμορ εξειδικευμένα μέσα στους περιορισμούς του genre, murder-mystery. Με τη βοήθεια του απίστευτα ταλαντούχου του cast , ο Johnson βγάζει διαρκώς σκηνοθετικούς “λαγούς” απ`το καπέλο του – με μοναδικό και ας το πούμε μικρό ατόπημα την διάρκεια των 136 λεπτών (λίγο μάζεμα θα ήταν το ιδανικό) – και γίνεται φανερό ότι ο Johnson, ο οποίος γράφει τα πρωτότυπα σενάρια του με φοβερή αφηγηματική διαύγεια που από μόνα τους κεντρίζουν και κρατούν τον θεατή , βάζει λίγους ακόμα πόντους στη φιλμογραφία του.
O Dan Torrance (Ewan McGregor) εξακολουθεί να υποφέρει από το ψυχολογικό τραύμα που υπέστη ως παιδί στο ξενοδοχείο Overlook. Προσπαθεί να βρει την εσωτερική του ηρεμία, μέχρι που συναντά την Abra (Kyliegh Curran), μία θαρραλέα νεαρή κοπέλα που διαθέτει, όπως κι αυτός, το υπερφυσικό χάρισμα γνωστό ως “λάμψη”. Η Abra ζητά απελπισμένα τη βοήθειά του προκειμένου να πολεμήσει την ανελέητη Rose (Rebecca Ferguson), αρχηγό μιας συμμορίας δαιμόνιων δολοφόνων, που αναζητούν ανθρώπους προικισμένους με υπερφυσικές ιδιότητες, προκειμένου να «καταναλώσουν» την αύρα τους και να γίνουν αθάνατοι. Δημιουργώντας μια απρόσμενη συμμαχία, ο Dan και η Abra ξεκινούν έναν αγώνα ζωής και θανάτου εναντίον της Rose. Η αθωότητα και το χάρισμα της Abra κάνουν τον Dan να χρησιμοποιήσει, για πρώτη φορά, τις δικές του δυνάμεις, ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του, που θα φέρουν στην επιφάνεια φαντάσματα του παρελθόντος.
Δεν ξέρω με πόσους χρειάστηκε να πολεμήσει ή να αντιπαρέλθει μέχρι να δει το πόνημα του στη μεγάλη οθόνη ο κ. Flanagan, γίνεται όμως εύκολα αντιληπτό από τη διάρκεια του «Doctor Sleep (151 λεπτά είναι αυτά), το άγχος του δημιουργού να μας επικοινωνήσει το όραμα του αφήνοντας λίγα πράγματα για τη φαντασία μας. To ερώτημα όλων είναι αν τα κατάφερε, αν άξιζε η ενασχόληση με τη συγκεκριμένη θεματική και φυσικά, πόσο ικανός μπορεί να είναι για project σαν αυτό ένας άνθρωπος με ελάχιστη εμπειρία στο χώρο.
Το «Doctor Sleep» είναι η συνέχεια που μας άξιζε, το επόμενο κεφάλαιο του μύθου που σαδιστικά λατρέψαμε τις ανατριχίλες, η σπουδή αλλά και ο φόρος τιμής στο είδος σινεμά που αγαπάμε να μισούμε για τις αποτυχίες του διαχρονικά.
Μετά την εξαφάνιση της 16χρονης κόρης του David Kim, μια τοπική έρευνα ξεκινά και ένας ντετέκτιβ αναλαμβάνει την υπόθεση. 37 ώρες αργότερα και χωρίς καμία εξέλιξη στην έρευνα, ο πατέρας αποφασίζει να ψάξει στο μοναδικό μέρος όπου κανείς δεν έχει ψάξει ακόμα, το φορητό υπολογιστή της κόρης του.
Είναι πολύ σημαντικό για κάποιον σκηνοθέτη να ξέρει την θεματολογία του και εδώ μπορούμε να πούμε ότι το χειρίζεται με εντυπωσιακό τρόπο και μέσα από την οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή, χωρίς καν να σε κουράζει. Με ένα πολύ ωραίο στυλ τo Searching αποδεικνύεται μια αγωνιώδης και ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία αφηγείται με άλλο τρόπο μια ιστορία που άνετα θα μπορούσε να καταλήξει σε μια από τα ίδια, αλλά τελικά αποδεικνύεται κάτι διαφορετικό.
Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ- ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία του σπιτιού. Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων.
Η ταινία του Νοτιοκορεάτη, βουτηγμένη μέσα στην αλληγορία της ίδιας του της πραγματικότητας, με μαύρο χιούμορ όταν χρειαστεί, δεν ψάχνει πανάκεια εν μέσο τεθλασμένων ωραιοποιήσεων. Βασίζεται σε αληθινούς χαρακτήρες, αποφεύγει τις ακραίες μυθοπλασίες και πηγαίνει την κουβέντα εκεί ακριβώς που ορίζει η λογική: σε συμπεράσματα που αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδιάφορος πολιτικά. Εκείνος που θεωρεί ακόμα και στις μέρες μας πως, ότι συμβαίνει λίγα «στενά» παρακάτω είναι αδύνατον να τον αγγίξει. Η τρέλα της “πραγματικότητας” των πολλών, ενάντια στην παράνοια και το ξέσπασμα του ενός.
Η ταινία έχει να κάνει με την κηδεία της γιαγιάς της οικογένειας Graham. Και ενώ η Annie, ο Steve και ο έφηβος γιος τους Peter φαίνονται ελάχιστα επηρεασμένοι από την απώλεια, η γιαγιά φαίνεται να έχει μια περίεργη “επιρροή” στη μικρή Charlie.
Φυσικά δεν μαθαίνουμε και πολλά πράγματα όσο πλησιάζει το κάπως περίεργο και όχι τόσο καλό φινάλε, ωστόσο υπάρχει μια σχεδόν υποδειγματική ανάλυση για τους χαρακτήρες μέχρι το τελευταίο εικοσάλεπτο, εκεί που ουσιαστικά υπάρχει η λύση της ταινίας και φυσικά δεν θα αποκαλύψουμε τίποτα.
Δεν θέλει απλά να ξεπετάξει το θέμα της με ένα απλά συμβατικό φινάλε ή να δώσει μερικές σκηνές και λύσεις που είναι κλισέ, πάει αργά αλλά σταθερά ωστόσο στην πορεία υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ή αναλυθούν καλύτερα, χωρίς ωστόσο να προχωρήσουμε σε spoilers.
H υπόθεση: Παγιδευμένη σε μια βίαιη, κακοποιητική σχέση με έναν πλούσιο και ευφυή επιστήμονα, η Σεσίλια Κας (Elisabeth Moss) καταφέρνει να αποδράσει μέσα στη νύχτα και να εξαφανιστεί, με τη βοήθεια της αδερφής της , ενός παιδικού της φίλου και της μικρής του κόρης. Όταν όμως ο βάναυσος πρώην σύντροφος της Σεσίλια (Oliver Jackson-Cohen) αυτοκτονεί και της αφήνει ως κληρονομιά ένα μεγάλο μέρος της τεράστιας περιουσίας του, η Σεσίλια υποψιάζεται ότι πρόκειται για παγίδα. Μια σειρά από παράξενες συμπτώσεις θα αποβούν σχεδόν θανατηφόρες και θα απειλήσουν τις ζωές εκείνων για τους οποίους η Σεσίλια νοιάζεται. Η λογική της θα αρχίσει να κλονίζεται και θα προσπαθεί απελπισμένα να αποδείξει στον περίγυρό της ότι καταδιώκεται από μια αόρατη παρουσία που την στοιχειώνει.
Η άποψη μας: Ο Whannell επιδεικνύει επιδέξια ολα τα παραπάνω στοιχεία δίνοντας πραγματικές στιγμές freakout στήν πρωταγωνίστριά του, επιλέγοντας την παραδοσιακή κινηματογράφηση, από τα σύγχρονα οπτικά εφέ, με την χρήση της κάμερας να είναι έντονη και ισχυρή με την απαραίτητη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα (σύμμαχος εδω η μουσική επένδυση του Benjamin Wallfisch που είναι άκρως καθηλωτική), δίνοντας σε αυτή την προσέγγιση μια αποτελεσματικότητα και μια υπενθύμιση για το πώς ο τρόμος δεν πρέπει πάντα να είναι ξέφρενος για να προκαλέσει φόβο. Θα πρέπει να φτάσουμε στήν τρίτη πράξη, όταν πλέον αρχίζουμε να “βλέπουμε” πραγματικά τον Αόρατο Άνθρωπο, για να ενεργοποιήσει κάποιες από τις ακροβατικές κινήσεις της “Upgrade” κάμερας του.
Όποια “μεριά” πάντως και να διαλέξετε – όταν βγείτε απο την σκοτεινή αίθουσα – είναι δύσκολο να μην θαυμάσετε την κινηματογραφική αποφασιστικότητα του Whannell , η οποία (πρώτον) δίνει ένα ν ¨αέρα” σε μια ιστορία 123 ετών , ενω παράλληλα καταφέρνει να μετατρέψει τον φόβο του άγνωστου και του αόρατου σε έναν εντελώς νέο εφιάλτη. Πραγματικά δεν το(ν) περιμέναμε.
Τώρα που ο έγχρωμος Κρις και η φίλη του, η λευκή Ρόουζ, έφτασαν στο σημείο των ραντεβού όπου επιβάλλεται μια γνωριμία με τους γονείς, αυτή τον προσκαλεί για ένα σαββατοκύριακο με τους δικούς της, τη Μίσι και τον Ντιν. Αρχικά, ο Κρις εκλαμβάνει τη φιλική τους συμπεριφορά ως μια νευρική προσπάθεια να αντιμετωπίσουν τη διαφυλετική σχέση της κόρης τους, αλλά καθώς το σαββατοκύριακο προχωράει, μια σειρά από ολοένα και πιο πολλές ανακαλύψεις που τον διαταράσσουν, τον οδηγούν σε μια αλήθεια που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Το Get Out έχει πολλές καλές στιγμές και αξιοποιεί τα πάντα σε ελάχιστο χώρο, ενώ ακόμα και προς το τέλος που ξεφεύγει η κατάσταση, όλα είναι στοχευμένα και εξηγούνται, οπότε αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, με το τελευταίο 20λεπτο να είναι απλά έξοχο. Σσπάνια μια ταινία που συνδυάζει διάφορα είδη, καταφέροντας να κάνει μια μεγάλη έκπληξη στο είδος και όχι μόνο. Είναι μια εντυπωσιακή horror comedy (αν μπορούμε να το πούμε έτσι), προσφέρει ένα δίωρο που είναι πραγματικά διασκεδαστικό, καταφέρνει να κάνει τους θεατές να θέλουν να την συζητήσουν, με την ταινία να κάνει πολλά πράγματα σίγουρα πολύ καλύτερα από τον μέσο όρο του είδους.
Τρεις νεαροί διασκεδάζουν με το να εισβάλουν στα γειτονικά τους σπίτια, μια κι ο Άλεξ έχει κλέψει από τον πατέρα του, υπάλληλο στην εταιρία σεκιούριτι της περιοχής, τους κωδικούς των συναγερμών. Τα κλοπιμαία πωλούνται από τον Μόνι σε εξευτελιστική τιμή, αλλά ο τρίτος της παρέας, η Ρόκι, έχει κουραστεί να παίρνει μεγάλα ρίσκα για χαρτζιλίκι. Έτσι, όταν μαθαίνουν ότι σε ένα σπίτι υπάρχει γερό ρευστό, ετοιμάζονται για τη μεγάλη δουλειά. Αφού πληροφορούνται ότι τα διπλανά σπίτια θα είναι άδεια, και ότι ο στόχος τους είναι ένας βετεράνος του στρατού που έχασε τα πάντα στον πόλεμο, μοιάζει για μια εύκολη δουλειά. Αλλά ο βετεράνος, παρότι και τυφλός, αποδεικνύεται δύσκολος στόχος, και η εύκολη δουλειά καταλήγει σε ένα φονικό παιχνίδι γάτας-ποντικού.
Το Don’t Breathe σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ δυνατό θρίλερ, προσφέρει μια πολύ καλή εμπειρία που είναι αξιομνημόνευτη και σίγουρα πετυχαίνει αυτό που θέλει και μάλιστα καλύτερα από τον μέσο όρο του είδος, σε μια σχεδόν άψογα στημένη και πραγματικά καθηλωτική ταινία.
[author title=”Cineramen” author_id=””]
[share title=”Share” facebook=”true” twitter=”true” google_plus=”true” linkedin=”true” pinterest=”true” reddit=”true” email=”true”]
[content_band bg_color=”#e4e4e4″ border=”all”] [container] [custom_headline style=”margin: 0;” type=”center” level=”h4″ looks_like=”h4″ accent=”true”]Δείτε ακόμα στο Cineramen[/custom_headline] [/container] [/content_band]
[recent_posts count=”1″ orientation=”horizontal” category=”kritikes”] [recent_posts count=”1″ no_image=”true” orientation=”vertical” category=”trailers” offset=”2″ ]
[recent_posts count=”1″ category=”afierwmata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”themata” no_image=”true”]
[recent_posts count=”1″ category=”eidiseis” no_image=”true”]